Empatia w medycynie

Podczas opracowania monografii postawiłyśmy sobie dwa cele. Pierwszy z nich to przybliżenie studentom medycyny, pracownikom służby zdrowia oraz nauczycielom akademickim zaangażowanym w proces kształcenia głównych koncepcji teoretycznych i wyników badań empirycznych dotyczących empatii w kontekście praktyki klinicznej. Drugi to pokazanie użyteczności empatii w pracy klinicznej z pacjentem, w podejmowanych badaniach naukowych oraz na polu działalności dydaktycznej i we własnym codziennym życiu. Starałyśmy się, aby zagadnienia empatii i jej użyteczności w medycynie stały się dla czytelników bliższe i bardziej zrozumiałe. Nie możemy jednak obiecać, że wiedza ta przełoży się automatycznie na bardziej empatyczne zachowania, czy to w życiu zawodowym, czy osobistym. Wynika to z faktu, że bycie empatycznym to nie tylko wyzwanie intelektualne, ale również, a może przede wszystkim motywacyjne. Chciałybyśmy jednak, aby nasze opracowanie nie tylko wypełniło lukę, jaką jest brak kompleksowego przedstawienia zagadnień empatii w odniesieniu do medycyny, ale także, aby zachęcało czytelnika do zastanowienia się i dyskusji o tym, gdzie i kiedy warto coś w swoim niekiedy rutynowym myśleniu i działaniu zmienić.
Dążenie do osiągnięcia wyżej postawionych celów sprawiło, że w monografii poruszone zostały zagadnienia związane z pojęciem empatii i rozróżnieniem empatii od bliskiego jej i często stosowanego wymiennie pojęcia współczucia (rozdział i), z rolą empatii w interakcji lekarza z pacjentem oraz z najczęściej pojawiającymi się przeszkodami w przejawianiu empatii (rozdział 2). Przedstawiłyśmy też wyniki badań empirycznych dotyczących poziomu rozwoju empatii u studentów medycyny, rezydentów i praktykujących klinicystów (rozdział 3) oraz opisałyśmy metody i zabiegi dydaktyczne nastawione na rozwój empatii klinicznej (rozdział 4). Na koniec dokonałyśmy przeglądu podejść i metod używanych do pomiaru empatii klinicznej (rozdział 5).