Optyczna koherentna tomografia

Oglądanie stanowi podstawową metodę badania klinicznego. W przypadku oglądania gałki ocznej w celu powiększenia obrazu oraz precyzyjnego wglądu do jej wnętrza oko badającego wymaga jednak uzbrojenia. Wziernikowanie bezpośrednie, pośrednie zdjęcia dna oka wykonane za pomocą fundus kamery to nadal obowiązujące standardy badania powierzchni tkanek, chociaż wydają się związane z minionym już XX wiekiem. Optyczna tomografia koherentna (OCT) umożliwia wniknięcie w struktury tkanki. Ta nowatorska metoda wprowadzona przez Fujimoto w 1992 roku będzie mocno zakorzeniona w XXI wieku. W Polsce Profesor Tadeusz Kęcik wraz z zespołem pierwsze prace dotyczące zastosowania w okulistyce optycznej tomografii koherentnej opublikował już w 1998 roku. Niektórzy autorzy nazywają ją biopsją optyczną tkanek. Z doświadczeń nabytych w czasie mojej dwudziestoletniej praktyki lekarza mogę śmiało stwierdzić, że żadne z urządzeń diagnostycznych, z którymi miałem do czynienia, nie odgrywało tak istotnej roli w rozpoznawaniu i leczeniu chorób oczu. To dzięki OCT możemy diagnozować otwory w plamce, wykrywać błony nasiatkówkowe, oceniać przestrzenie płynowe siatkówki, lokalizacje złogów rogówkowych, czy zobrazować odłączenie błony Descemeta, a także monitorować pacjentów po przeszczepach endotelium.