Nietrzymanie moczu u kobiet - patologia, diagnostyka, leczenie

W ciągu 4 lat, jakie minęły od I wydania książki Nie-trzymanie moczu, dokonał się znaczny postęp w zakresie rozumienia przyczyn i leczenia nadreaktywności pęcherza moczowego oraz wysiłkowego nietrzymania moczu. Wysiłki badaczy zaowocowały stworzeniem form terapii, które przy zachowanej efektywności wywołują mniej działań niepożądanych. Stało się to możliwe dzięki opracowaniu formy oksybutyniny do podawania przezskórnego i dopęcherzowego. Innym kierunkiem zmian jest poprawa selektywności działania leków antycholinergicznych. Przykładem mogą być tolterodyna i solifenacyna, których wybiórczość w zakresie blokowania receptora pęcherzowego typu M3 znacznie poprawia profil bezpieczeństwa terapii. Niewątpliwie jest to kierunek, który przez najbliższe lata będzie wytyczał rozwój nowych form farmakologicznego leczenia nadreaktywności pęcherza moczowego.
Opublikowanie wyników wieloletnich obserwacji przyniosło dalsze ugruntowanie roli slingoplastyki przezpochwowej z użyciem taśmy prolenowej w leczeniu wysiłkowego nietrzymania moczu. Dzięki wprowadzeniu techniki przezzasłonowej zabieg ten stał się jeszcze prostszy, krótszy i, co najważniejsze, bezpieczniejszy. Materiały syntetyczne znajdują również zastosowanie w chirurgii zaburzeń statyki dna miednicy mniejszej. Ułatwiają korekcję defektu, lecz niestety mają również działania niepożądane. Stąd wysiłki badaczy koncentrują się na opracowaniu materiału o właściwościach jak najbardziej zbliżonych do naturalnych tkanek podporowych.
Prawdziwym przełomem w leczeniu wysiłkowego nietrzymania moczu może się okazać wprowadzenie duloksetyny, która poprzez wpływ na neurony motoryczne jądra Onufa zlokalizowanego w odcinku krzyżowym rdzenia kręgowego zwiększa efektywność skurczu mięśnia zwieracza zewnętrznego cewki moczowej. Dulokse-tyna przeszła pomyślnie próby kliniczne i została zaakceptowana do leczenia przez europejski nadzór farmakologiczny.
Szybki postęp farmakologii i technik operacyjnych wymaga uważnego śledzenia najnowszych publikacji z dziedziny uroginekologii. Mamy nadzieję, że przygotowując niniejszą monografię ułatwimy lekarzom kształcącym się i specjalistom dostęp do dziedziny, która z racji starzenia się społeczeństwa odgrywa i będzie odgrywać coraz większą rolę.
Tomasz Rechberger, Paweł Skorupski